Faktura uproszczona – czym jest i kiedy ją wystawiać

Faktura uproszczona stanowi specyficzny rodzaj dokumentu księgowego, który może być wykorzystywany do potwierdzenia dokonania sprzedaży towarów lub usług. Jej podstawową cechą jest ograniczony zakres wymaganych danych w porównaniu do standardowej faktury VAT. Możliwość jej wystawienia jest uregulowana przepisami Ustawy o podatku od towarów i usług i dotyczy transakcji, których łączna wartość należności nie przekracza określonego limitu kwotowego. Stosowanie faktur uproszczonych ma na celu przede wszystkim uproszczenie i przyspieszenie procesu dokumentowania transakcji o niewielkiej wartości, redukując obciążenia administracyjne dla przedsiębiorców. Uproszczenie to jest zgodne z dyrektywami unijnymi i ma za zadanie ułatwić prowadzenie działalności gospodarczej, zwłaszcza w sektorach charakteryzujących się dużą liczbą drobnych transakcji, takich jak handel detaliczny czy usługi.

Kluczową cechą faktury uproszczonej jest jej ograniczony zakres danych. W przeciwieństwie do pełnej faktury VAT, dokument ten nie wymaga podawania wszystkich szczegółowych informacji, takich jak pełne dane adresowe nabywcy czy szczegółowe dane dotyczące ilości i miary towarów lub usług. Drugą fundamentalną cechą jest ścisły limit kwotowy – faktura uproszczona może być wystawiona wyłącznie dla transakcji, których łączna wartość należności brutto nie przekracza 450 zł lub równowartości 100 euro.

Mniejsza liczba pól do wypełnienia na dokumencie faktury uproszczonej automatycznie przekłada się na mniejsze prawdopodobieństwo popełnienia błędów formalnych, takich jak literówki czy pominięcie wymaganych informacji. Zmniejszenie liczby błędów formalnych na fakturach ma istotne przełożenie na mniejsze ryzyko zakwestionowania tych dokumentów przez organy podatkowe podczas kontroli. To z kolei redukuje potencjalne obciążenia administracyjne związane z wyjaśnianiem nieprawidłowości oraz minimalizuje ryzyko nałożenia kar. Prawdziwa wartość faktury uproszczonej dla przedsiębiorców i księgowych nie ogranicza się zatem jedynie do szybkości wystawienia. Jej uproszczona forma stanowi również mechanizm minimalizujący ryzyko niezgodności formalnych, co jest kluczowe dla zachowania płynności i poprawności rozliczeń podatkowych oraz zmniejszenia obciążeń związanych z potencjalnymi kontrolami.

W praktyce faktura uproszczona pełni rolę wygodnego narzędzia dla sprzedawców detalicznych, usługodawców czy firm prowadzących drobną sprzedaż, gdzie wystawianie pełnych faktur byłoby nieproporcjonalnie czasochłonne. Mimo uproszczenia dokument ten wywołuje takie same skutki prawne jak standardowa faktura VAT — może być podstawą do ujęcia kosztu i odliczenia VAT. Warto również pamiętać, że od lutego 2026 r. obowiązkowe staje się korzystanie z Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF), co oznacza, że od tej daty również faktury uproszczone wystawiane są w tej specjalnej formie elektronicznej — choć przewidziano pewne wyjątki przejściowe dla paragonów z NIP czy mikroprzedsiębiorców.

Wystawiaj i wysyłaj darmową e-fakturę z aplikacją firmly
Z aplikacją firmly, możesz szybko i łatwo wystawić oraz wysłać darmową e-fakturę VAT. To idealne oprogramowanie do przygotowywania różnego rodzaju faktur, w tym ustrukturyzowanych. Nasz intuicyjny interfejs ułatwia ich wystawianie, a funkcja automatycznych płatności Autopay dodatkowo upraszcza proces otrzymywania pieniędzy. Niezależnie od miejsca, w którym się znajdujesz, nasza aplikacja mobilna umożliwia ci dostęp do pełnej funkcjonalności wystawiania faktur w firmly.
Wystawiaj darmowe e-faktury VAT w firmly »

Prawo do wystawienia faktury uproszczonej przysługuje każdemu podatnikowi podatku od towarów i usług, niezależnie od tego, czy jest on podatnikiem VAT czynnym, czy zwolnionym. Kluczowym warunkiem jest jednak wartość dokumentowanej transakcji. Wystawienie faktury uproszczonej jest przywilejem, a nie obowiązkiem sprzedawcy. Oznacza to, że nawet jeśli wartość transakcji mieści się w dopuszczalnym limicie, przedsiębiorca zawsze ma możliwość wystawienia standardowej, pełnej faktury VAT. Decyzja o wyborze formy dokumentu należy do wystawcy.

Należy jednakże pamiętać, że faktur uproszczonych nie wystawia się - nawet jeśli wartość transakcji mieści się w limicie - w przypadku:

• wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość,
• sprzedaży na odległość towarów importowanych,
• sprzedaży, dla której nie jest na fakturze podawany numer NIP nabywcy (faktura konsumencka),
• wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
• dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika z siedzibą w Polsce, gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika.

W tych przypadkach, niezależnie od wartości transakcji, zawsze należy wystawić pełną fakturę VAT. W praktyce zatem faktury uproszczone są szczególnie popularne w handlu detalicznym, gastronomii czy usługach, gdzie często wystawiane są paragony z NIP, które spełniają warunki faktury uproszczonej.

Swoboda wyboru między fakturą uproszczoną a pełną fakturą VAT, choć teoretycznie upraszczająca, w praktyce nakłada na przedsiębiorców i ich księgowych odpowiedzialność za precyzyjną ocenę charakteru każdej transakcji. Nie wystarczy jedynie sprawdzić limit kwotowy. Błędy w kwalifikacji transakcji, na przykład wystawienie faktury uproszczonej dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, mogą prowadzić do poważnych konsekwencji podatkowych, w tym do zakwestionowania rozliczeń i konieczności korekt. Zatem pomimo pozornego uproszczenia, stosowanie faktur uproszczonych wymaga od podatników i księgowych nie tylko znajomości limitów kwotowych, ale także dogłębnego zrozumienia specyfiki poszczególnych rodzajów transakcji, co paradoksalnie wymaga zwiększonej uwagi w procesie dokumentowania sprzedaży.

Jaki jest limit wartości transakcji?

Możliwość wystawienia faktury uproszczonej jest ściśle ograniczona wartością transakcji. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, fakturę tę można wystawić wyłącznie wtedy, gdy łączna kwota należności wynikająca z transakcji nie przekracza 450 zł brutto lub równowartości 100 euro brutto, jeżeli kwota ta określona jest w euro. Limit ten dotyczy kwoty brutto, czyli ceny wraz z podatkiem VAT. Limit ten dotyczy każdej pojedynczej transakcji (jednej faktury), a nie wartości sprzedaży do jednego klienta w danym okresie. Warto zwrócić uwagę, że ustawodawca jasno określił próg w kwocie brutto, co oznacza, że sprzedawca musi pilnować, aby łączna wartość z podatkiem nie przekroczyła limitu.

Przekroczenie tego limitu, nawet o symboliczną kwotę, obliguje sprzedawcę do wystawienia standardowej faktury VAT ze wszystkimi wymaganymi elementami. Nie ma możliwości "zaokrąglenia w dół" ani innych odstępstw od tej zasady. Bezwzględny charakter tego limitu oznacza, że przedsiębiorstwa, zwłaszcza te z dużą liczbą transakcji o zmiennej wartości, muszą mieć pewność, że ich systemy sprzedażowe, takie jak kasy fiskalne czy oprogramowanie do fakturowania, są precyzyjnie skonfigurowane do monitorowania tego limitu. Systemy te powinny automatycznie sygnalizować, kiedy limit jest zbliżony lub przekroczony, a także uniemożliwiać wystawienie paragonu z NIP jako faktury uproszczonej, jeśli wartość transakcji jest zbyt wysoka. Bezwzględny charakter limitu kwotowego wymusza na przedsiębiorcach niejednokrotnie inwestycje w zaawansowane oprogramowanie oraz regularne szkolenia personelu, aby zapewnić pełną zgodność z przepisami i uniknąć nieprawidłowości w rozliczeniach VAT na skutek zawsze występującego ryzyka błędów ludzkich.

Mimo uproszczonej formy, faktura ta musi zawierać określone minimum danych, aby mogła zostać uznana za prawidłowy dokument księgowy. Brak któregokolwiek z tych elementów może skutkować zakwestionowaniem dokumentu przez organy podatkowe, a tym samym utratą prawa do odliczenia VAT przez nabywcę. Faktura uproszczona nie zawiera wprawdzie pełnych danych adresowych nabywcy ani szczegółowego rozbicia pozycji na ceny jednostkowe netto czy ilości. Jednak sprzedawca musi pamiętać, że dokument powinien być na tyle jasny, by organ podatkowy mógł zweryfikować, jaką część należności stanowi VAT. W przypadku kontroli fiskus może żądać dowodów potwierdzających prawidłowość naliczenia podatku, dlatego dane na fakturze uproszczonej muszą być kompletne w minimalnym zakresie wymaganym ustawą. Zgodnie z przepisami faktura uproszczona musi obowiązkowo zawierać następujące elementy:

• datę wystawienia - dzień, w którym dokument został sporządzony;
• kolejny numer - nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. Zapewnia to unikalność i chronologię dokumentów;
• NIP sprzedawcy - kluczowy dla jednoznacznej identyfikacji wystawcy faktury;
• NIP nabywcy - jest to absolutnie niezbędny element, który odróżnia fakturę uproszczoną od zwykłego paragonu. Bez NIP nabywcy, paragon nie może być traktowany jako faktura uproszczona i nie uprawnia do odliczenia VAT;
• datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury - jeśli data sprzedaży jest taka sama jak data wystawienia, nie ma potrzeby jej powtarzania;
• nazwę (rodzaj) towaru lub usługi - ogólne określenie przedmiotu transakcji;
• kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto - zapewnia przejrzystość w rozliczeniu końcowej kwoty należności;
• kwotę należności ogółem - całkowita kwota brutto do zapłaty;
• dane pozwalające określić kwotę podatku dla poszczególnych stawek podatku - to kluczowy element, który umożliwia nabywcy prawidłowe odliczenie VAT. Może to być zrealizowane np. poprzez wskazanie kwoty należności brutto i stawki podatku lub kwoty należności brutto i kwoty podatku. Nie jest wymagane rozbijanie na wartość netto, stawkę i kwotę VAT dla każdej pozycji, ale musi być możliwość obliczenia VAT ogółem.

Numer NIP nabywcy nie jest jedynie daną identyfikacyjną, lecz stanowi fundamentalny warunek formalny, od którego zależy prawo do odliczenia VAT. Nabywca musi podać swój NIP przy dokonywaniu nawet drobnych zakupów, jeśli zamierza skorzystać z odliczenia. Dla sprzedawców oznacza to konieczność zapewnienia technicznej możliwości wprowadzenia NIP-u nabywcy na paragonie lub w systemie fakturowym.

Od 1 stycznia 2025 roku przepisy ustawy o VAT umożliwią małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP) korzystanie ze zwolnienia z VAT nie tylko w kraju ich siedziby, ale także w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, w ramach tzw. procedury SME. Zmiana ta wpływa również na regulacje dotyczące wystawiania faktur. Faktura uproszczona wystawiana przez podatnika korzystającego ze zwolnienia w ramach procedury SME będzie musiała zawierać również indywidualny numer identyfikacyjny (numer EX). Jest to dodatkowy, obowiązkowy element dla tych konkretnych faktur uproszczonych. Zgodnie z przepisami, podatnik dokonujący sprzedaży, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim UE niż Polska, jest zobowiązany do uzyskania indywidualnego numeru identyfikacyjnego zawierającego kod EX w swoim kraju siedziby, zanim zacznie korzystać ze zwolnienia. Numer ten musi być umieszczony na fakturze wystawianej przez podatnika, który będzie korzystał ze zwolnienia.

Podstawowa różnica między fakturą uproszczoną a standardową fakturą VAT leży w zakresie wymaganych danych identyfikujących transakcję i strony. Faktura uproszczona, ze względu na swój charakter i cel (dokumentowanie transakcji o niskiej wartości), nie musi zawierać wszystkich elementów obligatoryjnych dla pełnej faktury VAT. Głównym uproszczeniem jest brak konieczności podawania pełnych danych nabywcy oraz szczegółowych informacji dotyczących poszczególnych pozycji transakcji. Celem tego rozróżnienia jest usprawnienie obrotu gospodarczego dla transakcji o niskiej wartości, gdzie pełne dane byłyby nadmiernym obciążeniem administracyjnym, a ryzyko nadużyć podatkowych jest niższe.

Oprócz tego faktura uproszczona nie zawiera podziału wartości sprzedaży brutto na części wartość sprzedaży netto i wartość kwoty VAT osobno dla każdej stawki podatku , jak to jest wymagane przy fakturze standardowej. Dla przedsiębiorcy oznacza to mniej formalności i szybszy proces wystawiania dokumentów. Nie zmienia to jednak faktu, że faktura uproszczona spełnia wszystkie wymogi dokumentu podatkowego — kluczowe jest, by zawierała dane, które pozwalają określić wysokość podatku i zidentyfikować transakcję.

Dane wymagane wyłącznie w standardowej fakturze VAT

Standardowa faktura VAT, w przeciwieństwie do faktury uproszczonej, musi dodatkowo zawiera między innymi: imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich pełne adresy, miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług, cenę jednostkową towaru lub usługi netto (bez kwoty podatku), wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją netto (bez kwoty podatku), stawkę podatku, sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku, kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku. Faktura uproszczona może pomijać te szczegółowe dane, koncentrując się na identyfikacji nabywcy poprzez NIP oraz podaniu łącznej kwoty należności i informacji pozwalających ustalić podatek. Różnice te mają znaczenie nie tylko w praktyce księgowej, ale również w kontekście kontroli podatkowych i archiwizacji dokumentów. Standardowa faktura VAT daje pełny obraz transakcji — od tożsamości kontrahentów po wszystkie szczegóły ilościowe i cenowe, co ułatwia analizę danych księgowych i audyt.

Standardowa faktura VAT, w przeciwieństwie do faktury uproszczonej, musi dodatkowo zawierać między innymi:

• imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich pełne adresy - na fakturze uproszczonej wystarczy numer NIP nabywcy;
• miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług - na fakturze uproszczonej wystarczy ogólna nazwa (rodzaj) towaru lub usługi;
• cenę jednostkową towaru lub usługi netto (bez kwoty podatku) - na fakturze uproszczonej nie ma obowiązku podawania ceny jednostkowej netto;
• wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, netto (bez kwoty podatku) - na fakturze uproszczonej wystarczy kwota należności ogółem brutto;
• stawkę podatku - na fakturze uproszczonej wystarczą dane pozwalające określić kwotę podatku dla poszczególnych stawek;
• sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku - na fakturze uproszczonej nie ma wymogu szczegółowego podziału wartości netto;
• kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku - na fakturze uproszczonej wystarczą dane pozwalające określić kwotę podatku ogółem dla poszczególnych stawek.

Faktura uproszczona celowo pomija szczegółowe dane, takie jak pełne adresy, ilości towarów, ceny jednostkowe netto czy szczegółowy rozkład VAT na poszczególne stawki. Dla nabywcy brak tych szczegółowych danych może stanowić wyzwanie w kontekście automatyzacji procesów księgowych. Systemy ERP czy programy magazynowe często wymagają precyzyjnych informacji o ilościach i cenach jednostkowych dla prawidłowego księgowania pozycji magazynowych czy szczegółowej analizy kosztów. W przypadku faktur uproszczonych konieczne może być ręczne uzupełnianie brakujących danych lub dodatkowe procesy w celu pełnego udokumentowania transakcji dla celów analitycznych lub kontroli wewnętrznej firmy. W kontekście Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF), który wymaga ustrukturyzowanych danych dla wszystkich faktur B2B, obecna forma paragonu z NIP jako faktury uproszczonej zniknie. Oznacza to, że nawet dla drobnych transakcji, dane przesyłane do KSeF będą musiały być bardziej ustrukturyzowane niż te, które obecnie znajdują się na paragonie.

Tak, paragon fiskalny może być uznany za fakturę uproszczoną pod warunkiem, że spełnia łącznie dwa kluczowe kryteria:

1. musi zawierać numer NIP nabywcy - bez NIP-u nabywcy, paragon, niezależnie od wartości, nie może być traktowany jako faktura uproszczona ani stanowić podstawy do wystawienia pełnej faktury w późniejszym terminie;
2. łączna kwota transakcji udokumentowana tym paragonem nie może przekraczać limitu 450 zł brutto (lub 100 euro brutto) - jest to ten sam limit, który obowiązuje dla "tradycyjnych" faktur uproszczonych.

Dodatkowo, paragon musi zawierać dane pozwalające określić kwotę podatku dla poszczególnych stawek. Jeżeli powyższe warunki są spełnione, taki paragon traktowany jest na równi z fakturą uproszczoną i ma pełną moc prawną. Może stanowić podstawę do ujęcia wydatku w kosztach uzyskania przychodu oraz do odliczenia podatku VAT naliczonego przez nabywcę. Wystawienie takiego paragonu z NIP-em nabywcy zwalnia sprzedawcę z obowiązku wystawiania dodatkowej, pełnej faktury VAT do tej transakcji.

Obecne przepisy pozwalające na traktowanie paragonu fiskalnego z NIP nabywcy (do 450 zł brutto) jako pełnoprawnej faktury uproszczonej są wyrazem pragmatyzmu ustawodawcy. Rozwiązanie to dostosowano do powszechności kas fiskalnych i potrzeb szybkiego dokumentowania drobnych transakcji w handlu detalicznym, jednocześnie zapewniając możliwość odliczenia VAT dla przedsiębiorców. Jednakże ta forma faktury uproszczonej zostanie wyeliminowana wraz z obowiązkowym wdrożeniem Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF).

Faktura uproszczona, pomimo swojej zredukowanej formy, posiada pełną moc prawną jako dokument potwierdzający dokonanie transakcji gospodarczej. Jest ona uznawana za prawidłowy dokument księgowy zarówno dla celów podatku dochodowego, jak i podatku od towarów i usług. Prawidłowo wystawiona faktura uproszczona stanowi podstawę do zapisów w ewidencjach podatkowych (np. Księdze Przychodów i Rozchodów, ewidencji VAT) zarówno u sprzedawcy, jak i u nabywcy. W kontekście prawnym i podatkowym faktura uproszczona jest traktowana na równi ze standardową fakturą VAT, o ile spełnia wszystkie wymagane dla niej warunki. Oznacza to, że nie ma potrzeby jej "uzupełniania" ani "wymieniania" na pełną fakturę, jeśli została prawidłowo wystawiona. Dzięki temu sprzedawca może rozliczyć przychód, a nabywca w pełni legalnie ująć koszt i skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT. W praktyce faktura uproszczona to wygodne narzędzie, ale należy pamiętać o jej prawidłowym wystawieniu, zwłaszcza w zakresie danych identyfikujących nabywcę i prawidłowości obliczenia podatku.

Możliwość odliczenia podatku VAT

Kluczową kwestią dla nabywców jest możliwość odliczenia podatku naliczonego na podstawie faktury uproszczonej. Zgodnie z przepisami, faktura uproszczona daje nabywcy prawo do odliczenia podatku VAT na takich samych zasadach jak standardowa faktura VAT. Warunkiem jest jednak, aby faktura zawierała wszystkie niezbędne elementy, w tym przede wszystkim NIP nabywcy oraz dane pozwalające na określenie kwoty podatku. Brak NIP nabywcy na fakturze uproszczonej (lub paragonie traktowanym jak faktura uproszczona) uniemożliwia odliczenie VAT. Oprócz prawa do odliczenia VAT, faktura uproszczona stanowi również pełnoprawny dokument do ujęcia wydatku w kosztach uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Faktura uproszczona, mimo zredukowanej formy, uprawnia do odliczenia VAT i ujęcia wydatku w kosztach. Kluczowym warunkiem do skorzystania z tych praw jest obecność NIP nabywcy. NIP nabywcy w tym kontekście pełni funkcję mechanizmu weryfikacji, który zapewnia integralność i kontrolę nad odliczeniami podatkowymi. Wymóg ten nakłada odpowiedzialność na obie strony transakcji za prawidłowe umieszczenie NIP-u na dokumencie. Dlatego tak ważne jest pilnowanie, aby na każdym paragonie — który ma być podstawą do odliczenia — znalazł się numer NIP przedsiębiorcy. W 2026 r., po stopniowym wejściu w życie KSeF w pełnym zakresie, również takie dokumenty będą musiały być uwzględniane w KSeF lub dokumentowane zgodnie z przepisami przejściowymi.

Termin wystawienia faktury uproszczonej jest taki sam jak w przypadku standardowych faktur VAT. Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z Ustawy o VAT, fakturę należy wystawić nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę. Przestrzeganie tego terminu jest istotne dla prawidłowego rozliczenia podatku VAT przez sprzedawcę.

Warto podkreślić, że przedsiębiorca może wystawić fakturę uproszczoną wcześniej, ale nie wcześniej niż 30 dni przed dostawą lub wykonaniem usługi. W przypadku sprzedaży detalicznej paragon fiskalny z NIP jest zazwyczaj drukowany od razu w momencie dokonania sprzedaży, co oznacza natychmiastowe spełnienie obowiązku wystawienia dokumentu. Od 2026 r., w ramach obowiązkowego KSeF, faktury uproszczone — w tym paragony z NIP — będą musiały być zgodne z nowymi zasadami, ale ustawodawca przewidział okresy przejściowe i wyjątki dla najmniejszych firm.

Wprowadzenie Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) będzie miało fundamentalne znaczenie dla sposobu dokumentowania transakcji w Polsce, w tym dla faktur uproszczonych. Obowiązkowy KSeF zostanie wprowadzony etapowo: od 1 lutego 2026 roku dla dużych podmiotów oraz od 1 kwietnia 2026 roku dla wszystkich pozostałych przedsiębiorców. W kontekście faktur uproszczonych, wprowadzenie KSeF oznacza koniec możliwości wystawiania ich w formie paragonów fiskalnych z NIP nabywcy. Po tych datach, wszystkie faktury B2B, w tym te, które obecnie kwalifikują się jako uproszczone, będą musiały być wystawiane jako faktury ustrukturyzowane i przesyłane do KSeF, gdzie otrzymają unikalny numer identyfikacyjny. Oznacza to, że większość kas fiskalnych straci możliwość wystawiania faktur, a paragony z NIP nie będą już uznawane za faktury uproszczone.

Ustawodawca przewidział jednak pewne okresy przejściowe i wyłączenia. Dla podatników, u których łączna wartość sprzedaży (wraz z podatkiem) nie przekroczyła w 2024 roku kwoty 200 mln zł, obowiązek wystawiania e-faktur rozpocznie się od 1 kwietnia 2026 roku. Dodatkowo, do końca 2026 roku nadal będzie możliwe wystawianie faktur przy użyciu kas rejestrujących oraz tzw. faktur uproszczonych w postaci paragonu z numerem NIP. Jednakże, od 1 stycznia 2027 roku, podatnicy zobowiązani do korzystania z KSeF nie będą już mogli wystawiać faktur za pomocą kas rejestrujących. Ważne jest również, że nowe regulacje nie wpływają na obowiązek dokumentowania sprzedaży na rzecz konsumentów (osób fizycznych) za pomocą paragonów fiskalnych. E-faktury ustrukturyzowane nie będą wystawiane dla konsumentów, którzy nadal będą mogli żądać faktury papierowej lub elektronicznej (zwykłej). Przewidziano także wyłączenia dla faktur dokumentujących przejazd autostradą oraz jednorazowych biletów na przejazd (np. kolejowy), które nadal będą mogły stanowić podstawę do odliczenia VAT poza KSeF.